درباره پست سیستمی

 شرکت ایمن لفاف ویستا قصد دارد در این مقاله درباره پست سیستمی صحبت کند.

 پست سیستمی برای حمل و نقل فیزیکی کارت پستال، نامه و بسته است. یک سرویس پستی می تواند خصوصی یا عمومی باشد، اگرچه بسیاری از دولت ها محدودیت هایی را برای سیستم های خصوصی اعمال می کنند. از اواسط قرن نوزدهم، سیستم‌های پستی ملی عموماً به عنوان یک انحصار دولتی ایجاد شده‌اند و هزینه‌ای برای کالا پیش‌پرداخت می‌شود. اثبات پرداخت معمولاً به صورت تمبر پستی چسبنده است، اما برای ارسال انبوه از متر پست نیز استفاده می شود. مقامات پستی اغلب وظایفی غیر از حمل و نقل نامه دارند. در برخی کشورها، یک سرویس پستی، تلگراف و تلفن (PTT) علاوه بر سیستم های تلفن و تلگراف، بر سیستم پستی نظارت می کند. سیستم های پستی برخی کشورها امکان حساب های پس انداز و رسیدگی به درخواست های گذرنامه را فراهم می کند. پاکت پستی

اتحادیه جهانی پست (UPU) که ​​در سال 1874 تأسیس شد، شامل 192 کشور عضو است و قوانین مبادلات پستی بین المللی را به عنوان آژانس تخصصی سازمان ملل متحد تعیین می کند.

تاریخچه

عمل ارتباط با اسناد مکتوب که توسط یک واسطه از یک شخص یا مکان به دیگری منتقل می شود تقریباً به طور قطع به زمان اختراع نوشتن برمی گردد. با این حال، توسعه سیستم های پستی رسمی خیلی دیرتر اتفاق افتاد. اولین استفاده مستند از یک سرویس پیک سازمان یافته برای انتشار اسناد مکتوب در مصر است، جایی که فراعنه از پیک ها برای ارسال احکام در سراسر قلمرو ایالت استفاده می کردند (2400 قبل از میلاد). قدیمی ترین پست باقی مانده نیز مصری است و قدمت آن به 255 قبل از میلاد می رسد.

پست ایران

اولین ادعای معتبر برای توسعه یک سیستم پستی واقعی از ایران باستان است. بهترین ادعای مستند (گزنوفون) این اختراع را به کوروش کبیر پادشاه ایرانی (550 پ.م.) نسبت می دهد، که دستور داد هر استانی در پادشاهی خود پذیرایی و تحویل پست به هر یک از شهروندان خود را ترتیب دهد. نویسندگان دیگر به جانشین او داریوش اول ایرانی (521 پ. منابع دیگر ادعا می‌کنند که تاریخ‌های بسیار قدیمی‌تری برای سیستم پست آشوری وجود دارد که اعتبار آن به حمورابی (1700 قبل از میلاد) و سارگون دوم (722 قبل از میلاد) داده شده است. با این حال، پست ممکن است مأموریت اصلی این سرویس پستی نبوده باشد. نقش سیستم به عنوان یک دستگاه جمع‌آوری اطلاعات به خوبی مستند شده است، و این سرویس (بعدها) آنگاریا نامیده شد، اصطلاحی که به مرور زمان به سیستم مالیاتی اشاره کرد. عهد عتیق (استر، هشتم) به این سیستم اشاره می‌کند: آهاشوروس، پادشاه ماد، از پیک‌هایی برای انتقال تصمیمات خود استفاده می‌کرد. پاکت حبابدار

سیستم فارسی با استفاده از ایستگاه‌ها (به نام چاپارخانه) کار می‌کرد، از آنجا حامل پیام (به نام چاپار) به پست بعدی می‌رفت و در آنجا اسب خود را با یک اسب تازه برای حداکثر کارایی و سرعت تحویل تعویض می‌کرد. هرودوت این سیستم را این گونه توصیف می کند: «گفته می شود که به تعداد روزها در کل سفر، مردان و اسبانی که در کنار جاده ایستاده اند، هر اسب و انسان در فاصله یک روز سفر، بسیارند. اینها را نه برف و نه باران و نه گرما و نه تاریکی باز می‌دارد تا مسیر مقرر خود را با سرعت تمام انجام دهند». این آیه به‌طور برجسته در اداره پست جیمز فارلی نیویورک به چشم می‌خورد، اگرچه از ترجمه استفاده می‌کند: «نه برف، نه باران، نه گرما و نه تاریکی شب، این پیک‌ها را از اتمام سریع دورهای تعیین‌شده‌شان نمی‌گذارد».

حمل و نقل و فناوری مدرن

سیستم پستی در توسعه حمل و نقل مدرن مهم بود. راه آهن دفاتر پست راه آهن را حمل می کرد. در طول قرن بیستم، پست هوایی به حمل و نقل انتخابی برای پست های بین قاره ای تبدیل شد. پستچی ها شروع به استفاده از کامیون های پست کردند. مدیریت نامه به طور فزاینده ای خودکار شد. پاکت لمینه

اینترنت آمد تا شرایط پست فیزیکی را تغییر دهد. ایمیل (و در سال‌های اخیر سایت‌های شبکه‌های اجتماعی) به یک رقیب سرسخت برای سیستم‌های پست فیزیکی تبدیل شده‌اند، اما حراج‌های آنلاین و خرید اینترنتی فرصت‌های تجاری جدیدی را ایجاد کردند، زیرا مردم اغلب اقلامی را که از طریق پست آنلاین خریداری می‌کنند، دریافت می‌کنند.

منابع شرکت ایمن لفاف ویستا در این مقاله:  • A Hundred Years by Post by J. Wilson Hyde

* Potts, Albert, "US19,578 (First U.S. street mailbox patent)". US patent office. 1858

* The British Postal Museum & Archive